Στα τεκμήρια της ενότητας Κοινωνικές & εκπαιδευτικές εκδηλώσεις, Πορείες που ακολουθούν, ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να δει και να διαβάσει όλες τις μαζικές κινητοποιήσεις της ΛΕΜΟΤ και των Ελλήνων μοτοσυκλετιστών γενικότερα, με τη διαχρονικά πολλαπλασιαστική κοινωνική δυναμική που δίνουν οι οργανωμένες πορείες. Η παρουσίαση γίνεται χρονολογικά, από το παλιότερο δημοσίευμα προς το νεότερο, καλύπτοντας με ένα κενό 8 ετών (1988-1995 δεν έγιναν πορείες), μια περίοδο 29 ετών (1982-2011).
«ΟΧΙ στα τέλη της αυθαιρεσίας, ΟΧΙ στα τέλη της αδιαφορίας, το ΜΕΛΛΟΝ ανήκει στο δίκυκλο», ήταν κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν στη διάρκεια της πρώτης πορείας μοτοσυκλετιστών στην Αθήνα του 1982, τότε που τμήμα της έφτασε στο Καστρί, στο σπίτι του πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου. Ακολούθησαν άλλες τέσσερις την ίδια δεκαετία (1983, ΄84, ’85, ‘87) από τους ίδιους οργανωτές, τη ΛΕΜΟΤ, την ΕΛΜΟΠ τη ΜΟΤΟΕ και την αδιάγνωστη ‘’οργάνωση’’ Κίνηση για τα δικαιώματα των μοτοσυκλετιστών, (σ.σ. η πλειοψηφία των φωτογραφιών των εφημερίδων του 1984 που συνοδεύουν τα άρθρα της πορείας της ‘’κίνησης’’, είναι από την πορεία ΛΕΜΟΤ-ΕΛΜΟΠ του 1983).
Ασφαλώς δεν ήταν τυχαίες τόσες και τόσο μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ήταν εκπληκτική η απόκριση όσων είχαν σχέση με το δίκυκλο, μια πραγματική κοσμοσυρροή χιλιάδων ανθρώπων που συντάραζε κάθε φορά το πανελλήνιο καθώς οι οπισθοδρομικές και κατά πολλούς αυθαίρετες νομοθετήσεις κατά των δικύκλων, που είχαν ξεκινήσει στις αρχές της δεκαετίας ’80, άγγιζαν πλέον τα όρια του ρατσισμού.
Σύμφωνα με το φυλλάδιο του 1983 «Νόμιμες» τώρα Κλοπές Μοτοσυκλέτας», που τύπωσε και μοίρασε η ΛΕΜΟΤ σε χιλιάδες αντίτυπα, η αστυνομία δια των οργάνων της, είχαν το δικαίωμα να σπάνε λουκέτα, να ‘’απάγουν’’ μοτοσυκλέτες, να τις φορτώνουν (χωρίς πρόβλεψη για τη φθορά που ενδεχομένως υποστούν), και να τις πηγαίνουν στα γκαράζ της τροχαίας. Το μέτρο αποτέλεσε την κορύφωση μιας σειράς παρόμοιας ευτέλειας υπουργικών αποφάσεων με μόνο στόχο, την ενίσχυση μιας εισπρακτικής πολιτικής που καταχωρείται και ως κοινωνικό πρόβλημα. Ψήφισμα της εποχής που κατατίθεται στη Βουλή των Ελλήνων αναφέρει σχετικά ότι: «Δεν είναι λογικό να θεωρούνται εκ προοιμίου παράνομοι οι δικυκλιστές – πόσο μάλλον όλοι οι 500.000 δικυκλιστές της Αττικής. Μας λυπεί που κανείς βουλευτής […] δεν έχει δείξει ακόμη ευαισθησία απέναντι στο κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται από το διωγμό αυτό ολόκληρης μερίδας του ελληνικού λαού»[1].
Τη δεκαετία του ’90 έγιναν άλλες δύο πορείες, το 1996 και ΄97, περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένες από τις πρώτες. Σε ψήφισμα του 1996, 13 ολόκληρα χρόνια μετά το ψήφισμα του 1983 γίνεται πάλι λόγος… για εισπράξεις, καθώς έχουμε ένα κράτος που: «περιορίζεται στη λήψη μέτρων καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το ουσιώδες ζήτημα της ελεύθερης και ασφαλούς κυκλοφορίας των δικύκλων και χωρίς να προωθείται μέσω αυτών των μέτρων η οδική ελευθερία και ασφάλεια»[2].
Από τα παραδείγματα των δύο ψηφισμάτων της ΛΕΜΟΤ και την εμπειρία παρόμοιων ‘’μέτρων’’ ή και ‘’νέων μέτρων’’ που έζησε ο καθένας μας στην εποχή του, αποτυπώνεται η απουσία του χρόνου στις αποφάσεις της διοίκησης, καθώς τα προβλήματα ολοένα γιγαντώνονται ενώ οι λύσεις συνεχίζουν να παραμένουν εισπρακτικές. Μια αχρονικότητα η οποία κόστιζε και θα συνεχίσει να κοστίζει και ανθρώπινες ζωές…
Άγγελος Σινάνης
[1] Ψήφισμα της συγκέντρωσης μοτοσυκλετιστών της 19-12-1983 προς τη Βουλή των Ελλήνων. Υπογράφουν ο τότε Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΛΕΜΟΤ Απόστολος Τρίτας και ο Γ. Γραμματέας Γιάννης Παπαϊωάννου.
[2] Ψήφισμα της συγκέντρωσης μοτοσυκλετιστών της 1-4-1996 προς τον Αξιότιμο κ. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων (Α.Π. 861 / 1 Απριλίου 1996). Υπογράφει ο τότε Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΛΕΜΟΤ Γεώργιος Βούλγαρης.
