Η πρώτη Πανελλήνια Συγκέντρωση Μοτοσυκλετιστών διοργανώθηκε από τη ΛΕΜΟΤ στο Camping Beach Camp στην Ιτέα Φωκίδας από τις 1 έως τις 3 Οκτωβρίου 1982. Οι είσοδοι αναβατών-μοτοσυκλετών στο χώρο της εκδήλωσης ήταν 170. Στην καταμέτρηση δεν περιλαμβάνονταν συνεπιβάτες ή επισκέπτες.
Αφίσα δεν υπήρξε. Σχεδιαστές και δημιουργοί του πλαστικού αυτοκόλλητου της εκδήλωσης ήταν ο Μανώλης Κανακάκης με τον Φάνη Ταβλαρίδη. Διαστάσεις 5,7 Χ 5,7 cm.
Για την πρώτη συγκέντρωση έγραφε στην εισήγησή του ο Απόστολος (Λάκης) Τρίτας: «όλοι έχουμε αναπτύξει γούστα, μανίες, συνήθειες, συχνά πολύ διαφορετικές. Είναι όμως δική μας πικρή εμπειρία ότι, χωρίς προσπάθεια να καταλάβει (κι όχι να δικαιολογήσει) ο ένας τον άλλο, χωρίς προσπάθεια να προχωρήσουμε στα κοινά σημεία όλοι μαζί, είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε «υπό περιορισμό» σε κλούβες, σίδερα, βιτρίνες, πλατείες και μαγαζιά. Περιμένουμε να βοηθήσουμε σε ότι μπορούμε, νέες κινήσεις και λέσχες να φανούν. Περιμένουμε το θυμό και τις επιθυμίες μας που χρόνια καταπιέζουμε μέσα από μόνοι μας, που χρόνια ξεσπάμε παράμερα, να εκραγούν βρίσκοντας δύναμη κι από το ξέσπασμα του διπλανού μας… Η ΛΕΜΟΤ είναι ένας τέτοιος διπλανός. Εσείς είστε;» (βλ. Μοτοτεχνική Επιθεώρηση τ.006 Φλεβ Μαρτ (1983) 68).
Παρότι έχουν περάσει δεκαετίες από τότε κι η κοινωνία δεν είναι πια αυτή για την οποία γράφτηκε το κείμενο, πιστεύω ότι και σήμερα ισχύουν τα ίδια, εκτός βέβαια από το «περιμένουμε να βοηθήσουμε νέες κινήσεις και λέσχες», κι αυτό γιατί ο σπόρος που έπεσε με τη την ίδρυση της ΛΕΜΟΤ φύτρωσε… με το παραπάνω. Οι άλλες προσπάθειες κατανόησης όμως;;
Ασκήσεις περί οικονομίας…
Στα δημοσιεύματα για την 1η Πανελλήνια 1982 παραθέτουμε δύο αποδελτιώσεις δημοσιευμάτων από το πολύ μακρινό 1979· το πρώτο έχει τιμές καινούργιων μοτοσυκλετών και το δεύτερο έναν πίνακα μεταχειρισμένων. Ασφαλώς δεν έχουν σχέση με το σημερινό κόστος ούτε μπορεί να γίνει αναγωγή στο τότε κόστος ζωής, τον πληθωρισμό κι άλλους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες, πέραν της απλοϊκής σύγκρισης ημερομισθίων.
Η παράθεση γίνεται γιατί κι εκείνο τον καιρό ένα θέμα έντονων συζητήσεων ήταν η ακρίβεια (η οποία αποδεικνύεται ότι είναι διαχρονική), και κυρίως, πόσο χρόνο χρειάζεται να δουλέψεις για να αγοράσεις τη μοτοσυκλέτα που σου άρεσε ή τη μοτοσυκλέτα που μπορούσες τελικά να αγοράσεις. Κάναμε διάφορες σκέψεις, υπολογισμούς και συγκρίσεις καταλήγοντας ότι ήταν πράγματι δύσκολο να γίνουν τόσες οικονομίες, γι αυτό άλλωστε υπήρχαν οι δόσεις, τα γραμμάτια τότε, όπως και σήμερα με άλλη μορφή.
Ως παράδειγμα αντιγράφω αυτό που έγραφε ο εκδότης του περιοδικού Motosport Δημήτρης Παπανδρέου στο τεύχος 94-95 το μακρινό 1986 … «το παπί [C 50] έχει 174.000 και ο βασικός είναι στις 30.000 δρχ.» ( βλ. 5η Πανελλήνια 1986 περί 5ης & αγώνες», Motosport τ.094-95 Αυγ Σεπτ (1986) 12). Δηλαδή έπρεπε να δουλεύεις 6 μήνες, να μην έχεις έξοδα, να μην τρως, ώστε να το αγοράσεις. Λογικά λοιπόν θα χρειάζονταν παραπάνω από ένα χρόνο δουλειά για να εξοικονομήσεις τις 174.000 χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος αριθμού κυκλοφορίας.
Όμως τότε ο πληθωρισμός κυριολεκτικά ‘’έτρεχε’’, θυμάμαι ότι οι τράπεζες για να προσελκύσουν κεφάλαια έδιναν επιτόκιο 18 με 20% (αφορολόγητο έ!!). Όπως άλλωστε αναφέρουν οι πίνακες καινούργιων δικύκλων του 1982 (βλ. Motosport τ.045-046 Ιουλ Αυγ (1982) 64), το παπί (C 50) είχε 46.700 δρχ. Δηλαδή σε 4 χρόνια είχε σχεδόν τετραπλασιαστεί η τιμή του.
Κάνετε κι εσείς λοιπόν τις συγκρίσεις σας, αν και νομίζω ότι στα χρόνια που πέρασαν οι τιμές αυξήθηκαν τόσο, ώστε σήμερα χρειάζεται σαφώς περισσότερος χρόνος δουλειάς για να αγοράσεις μοτοσυκλέτα, ασφαλώς προηγμένη τεχνολογικά και εξ αυτού περισσότερο αξιόπιστη.
Άγγελος Σινάνης
