Στα σαλόνια, Στα Shows, Στους μοτοσυκλετιστές

Στα τεκμήρια της ενότητας Κοινωνικές & εκπαιδευτικές εκδηλώσεις, Στα σαλόνια στα Shows στους μοτοσυκλετιστές που ακολουθούν, ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να δει και να διαβάσει για την παρουσία της ΛΕΜΟΤ στις μεγάλες, ανοιχτές εκδηλώσεις που οργανώθηκαν από εκδοτικές και άλλες επιχειρήσεις του κλάδου της μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα. Εκδηλώσεις ιστορικές που έγραψαν τη δική τους, απαράγραπτη ιστορία. Η παρουσίαση γίνεται χρονολογικά, από το παλιότερο δημοσίευμα προς το νεότερο, καλύπτοντας μια περίοδο 13ων ετών (1988-2001).

Το 1987 ξεκίνησε η εκδήλωση για τη «μοτοσυκλέτα της χρονιάς», όπου οι αναγνώστες ψήφιζαν τη μοτοσυκλέτα, κι έμμεσα την αντιπροσωπεία και τις υπηρεσίες της, που κατά τη γνώμη τους ήταν οι καλύτερες της χρονιάς. Μετεξέλιξή της ήταν η μεγάλη γιορτή «άνθρωποι και μοτοσυκλέτες» που άρχισε το 1991 με τον ίδιο χαρακτήρα που είχε η «μοτοσυκλέτα της χρονιάς» και την προσθήκη ψήφισης και βράβευσης επώνυμων ή ανώνυμων ανθρώπων, που ωφέλησαν ή έβλαψαν τη μοτοσυκλέτα τη χρονιά που πέρασε. Δύο πολύ σημαντικές εκδηλώσεις, όπως άλλωστε υπήρξαν επί σειρά ετών τα «Show μοτοσυκλέτας», η τρίτη κορυφαία επαφή των απανταχού μοτοσυκλετιστών-τριών με την πραγματικότητα που σε αυτή την περίπτωση, παρείχαν όλα τα απαστράπτοντα νέα μοντέλα της τρέχουσας χρονιάς, στον ίδιο χώρο. Τα Shows ξεκίνησαν το 1989. Έως το 1991 γινόντουσαν στους θρυλικούς χώρους του ΟΛΠ στον Πειραιά. Ήταν οι πρώτες επιχειρηματικές μεν (επίσημα), αλλά στην πράξη ‘’δικές μας’’ και ‘’δικές τους’’ (των οργανωτών) εκδηλώσεις, αποκλειστικά για το δίκυκλο στην Ελλάδα. Έως τότε οι μοτοσυκλέτες ήταν σχεδόν το ντεκόρ σε εκθέσεις αυτοκινήτου.

Οι διοργανώσεις και των τριών εκδηλώσεων που αντιπροσώπευαν το ήθος και το δυναμισμό της μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα, γινόταν από το περιοδικό ΜΟΤΟ έως το 1993 με το 5ο και τελευταίο Show. Η κακοδαιμονία του κλάδου, από τις «…συνήθεις εταιρείες»[1], οδήγησε τη διοργανώτρια QVO VADIS και το περιοδικό ΜΟΤΟ, να μην πραγματοποιήσουν το 6ο Show που όπως τα δύο προηγούμενα του 1992-’93, θα γινόταν στο Ολυμπιακό στάδιο το 1994.

Με αυτό τον τρόπο έκλεισε ο πρώτος, πρωτόγνωρης επιτυχίας κύκλος των Shows για τους Έλληνες μοτοσυκλετιστές-τριες, τις εταιρίες που το στήριζαν και βέβαια για τη ΛΕΜΟΤ, καθώς συνηθέστατα έκανε τις βραβεύσεις και ήταν πάντοτε παρούσα. Οι οργανωτές άλλωστε ήταν οι ίδιοι μοτοσυκλετιστές, είχαν φυσική παρουσία στη λέσχη (άλλα χρόνια…χωρίς τάχα ‘’κοινωνικά’’ δίκτυα), και γνώριζαν από πρώτο χέρι τη χρησιμότητα παρουσίας της λέσχης και των ανθρώπων της στα Show. Αυτό γινόταν όχι μόνο λόγω μαζικότητας μελών και ιστορίας από το 1979 αλλά και ως κ ο ι ν ω ν ι κ ο ύ φορέα που συσπείρωνε με αποδείξεις, ιδέες και δράσεις ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Αυτοί ήταν οι λόγοι που την προσκαλούσαν να στήσει το δικό της περίπτερο, πάντα αφιλοκερδώς. Η λέσχη πάλι, το έβλεπε ως ευκαιρία να επικοινωνήσει με το ευρύ κοινό προβάλλοντας τα επιτεύγματά της και βέβαια, μέσω αυτών να προσελκύσει νέα μέλη που είτε δεν την γνώριζαν, είτε κάτι είχαν ακούσει, αλλά δεν είχαν επαφή με τους ανθρώπους που την αποτελούσαν.

Το διαδικαστικό μέρος της συμμετοχής της ΛΕΜΟΤ ασφαλώς δεν ήταν ευνόητο, καθώς δεν ήταν εύκολο να βρεθούν μέλη τα οποία θα είχαν ελεύθερο χρόνο απ’ το πρωί ως το βράδυ για μια εβδομάδα, ώστε να επανδρώνουν το περίπτερο…στον Πειραιά ή το ΣΕΦ. Έτσι μαζευόμαστε πάλι στην Καλλιρρόης 33, στο γραφειάκι του Δ.Σ. με την κίτρινη πόρτα με το μαύρο ταμπελάκι «ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ» και προτείναμε βάρδιες σε όσα μέλη ήταν πρόθυμα και είχαν χρόνο, ώστε να βρεθεί και γι’ αυτό η χρυσή τομή. Βρισκόταν πάντα, κι αυτός ήταν ο λόγος που η ΛΕΜΟΤ δεν έλλειψε από κανένα Show του ΜΟΤΟ (οργάνωση QVO VADIS), και από το 1995 και μετά από κανένα σαλόνι του Κώστα Λάμαρη (οργάνωση Lamarco).

Κλείνοντας, να θυμίσω ότι εκείνη την εποχή ήταν πράγματι πρωτόγνωρες και πρωτάκουστες αυτές οι εκδηλώσεις στην Ελλάδα. Έως τότε χαζεύαμε τις μοτοσυκλέτες στις βιτρίνες της Μιχαλακοπούλου ή στη Συγγρού για τη BMW και βλέπαμε φωτογραφίες στον ειδικό τύπο της εποχής από εκθέσεις μοτοσυκλέτας στο εξωτερικό, όπως το Σαλόνι της Κολωνίας, ή του Μιλάνου κ.ά.

Ασφαλώς λοιπόν, τα παραπάνω Show μοτοσυκλέτας από και προς μοτοσυκλετιστές, έγραψαν τη δική τους μοναδική ιστορία, καθώς διαφημίστηκαν στην τηλεόραση κι έκαναν τέτοιας έκτασης και επιμονής καμπάνια που, χωρίς υπερβολή, αυτή η δημοσιότητα άλλαξε και τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τα ΜΜΕ τη μοτοσυκλέτα και τους μοτοσυκλετιστές. Δεν είναι λίγο ένας κόσμος αποστασιοποιημένος από το δίκυκλο, να βλέπει σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, να ακούει σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και να διαβάζει σε εφημερίδες και περιοδικά ρεπορτάζ για τη μοτοσυκλέτα και ‘’τους λάτρεις των δικύκλων’’.

Η μοτοσυκλέτα τελικά, καθιερώθηκε επί σειρά ετών ως αντικείμενο που ήρθε στο προσκήνιο με τη λαμπρότητα που έπρεπε, κάτι που έως τότε αποκλειστικά εμείς είχαμε αξιολογήσει, και γνωρίζαμε πως της άξιζε.

Άγγελος Σινάνης

[1] Βλ. στην παρούσα ενότητα τα 1994 Χ Χατζάρας, ΜΟΤΟ τ.107 Μαι (1994) 11 και του ιδίου στο: ΜΟΤΟ τ.107 Μαι (1994) 8

Shelf Wood